Fenomen, którego nie da się wytłumaczyć. Tysiące kilometrów do pokonania, niewygody podróży, niewygody pobytu, upał, deszcz, dla niektórych jakiś odległy nieznany kraj, wszystko po to, aby usłyszeć Papieża, bezpośrednio uczestniczyć w tym spotkaniu, często stojąc gdzieś tam daleko, mając nadzieję na jakiś gest, słowo, błogosławieństwo.
I ten uśmiech, wesołość, pomimo zmęczenia, gorąca i niewygody.
To wszystko zamiast wygodnego fotela przed telewizorem.
I ta atmosfera! Czy to starannie wybrana grupa bezkonfliktowej młodzieży? Aż się wierzyć nie chce, że w takim tłumie potrafili się dogadać pomimo przeróżnych języków. Mając na co dzień do czynienia z młodymi ludźmi w różnych okolicznościach, nie chce się wierzyć, że tam królowały tylko pozytywne uczucia - chęć pomocy, przyjaźń, dobroć - nikt nikogo nie przeklinał, nie skopał, bo ten drugi mu zajął miejsce, nie okradł, bo tamten się akurat odwrócił. No i nie wydrapał oczu, bo ktoś ma inne przekonania polityczne.
To jest po prostu niewiarygodne.
Ciekawi mnie jacy są ci ludzie na co dzień?
Czy równie zgodni i przyjacielscy? Czy to zjednoczenie jednorazowe, czy też uczucia, które dominowały w tym tłumie, zostały zabrane do własnych krajów i trwają nadal? Czy ich wiara po rozstaniu z Papieżem będzie równie mocna i przejmująca? To nie było na pokaz, niemożliwe, żeby ci ludzie zrzucili maski i okazali się kimś zupełnie innym. A jeżeli nie, to znaczy, że szkoda, że są oni rozproszeni po całym świecie i nikną w tłumie. Tłumie, w którym ich dobroć niestety nie jest w stanie się przebić.
Niestety, bo nie da się ukryć, że na świecie dominuje zło. A jak byłoby pięknie, gdyby taka atmosfera panowała na całym świecie i to nie tylko przez kilka dni.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz