Duszyczki, czyli my - wierni - mamy żyć, postępować według nauki obecnych Apostołów, czyli kapłanów. I tu zaczyna się rozłam. Nauka sobie, postępowanie sobie. Może lepiej, że nie wszyscy postępują na wzór księży. Zdecydowanie lepiej postępować według ich nauki. Tu przynajmniej teoria zgadza się z nauczaniem Chrystusa, aczkolwiek wiele elementów dzisiejszej religii zostało skomercjalizowanych i poddanych "obróbce" człowieka, chociażby tym człowiekiem był nawet biskup. Wydawać by się mogło, że bezdroża, na które zeszła obecna wersja religii, nie są tym kierunkiem, o którym naucza Biblia. Religia kultywuje jakieś wartości. Tylko jakie? Gdyby dzisiaj religię chciał zgłębić ktoś, kto nie zna jej źródła, przeszłości, pochodzenia świata i człowieka, jest tylko TU i TERAZ, to jakie odniósłby wrażenie o katolikach? Chyba nie potrafiłby się rozeznać o co w tym wszystkim chodzi. Chyba nie potrafiłby wskazać katolika wśród tłumu ludzi, biorąc pod uwagę tylko jego postępowanie. Wielu wybiera z dekalogu tylko te zasady, które mu pasują i nie kolidują z własnym życiem. No, ale to nie przeszkadza mu mianować się katolikiem.
Przyjaźń z Bogiem zakończył na Komunii Św., no ale to jeszcze rodzice sterowali życiem, więc własnych wyborów się nie wykonywało. Potem był ślub. Ale trzeba było się cofnąć i przyjąć Bierzmowanie. No i oczywiście spowiedź. Ślub kościelny, bo jakoś tak wypada, zresztą rodzina nalega. Potem chrzest dziecka. No jak to, bez chrztu?! Komunia. Wszystkie dzieci idą, więc siłą rozpędu trzeba posłać też. Po drodze święta, no to w niedzielę palmową do kościoła i jeszcze z koszyczkiem pełnym jajeczek. Potem pasterka. Nie zawsze na trzeźwo, ale iść trzeba. Jakiś pogrzeb w rodzinie. Gdzie załatwić? No przecież trzeba iść do księdza. Z potrzeby ducha, czy tradycji? I tak się toczy religijne życie katolika.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz